Naomi is 24 jaar en deelt in dit gastblog haar verhaal. Ze is naar eigen zeggen herstellende verslaafde met ontelbaar veel karaktergebreken en op weg naar een mooi leven in herstel. Haar verhaal laat zien dat openheid je verder kan brengen. Het lukt haar om kwetsbaarheden om te buigen naar kracht, en daarvan kan ze genieten. Lees Naomi haar verhaal hieronder.
Gevoelens dempen
‘Vanaf jongs af aan vond ik voelen en mijn emoties een plek geven moeilijk. Ik probeerde dit wel te doen door het te dempen. Als ik er nu op terugkijk, was het al vrij duidelijk dat ik op jonge leeftijd veel verslavingsgedrag vertoonde. Mijn allereerste verslaving kwam denk ik al tot uiting toen ik nog een jong meisje was; in dagdromen. Ik ontvluchtte het liefst alles wat er om me heen gebeurde, door elk vrij moment van de dag te dagdromen. En ook voordat ik ging slapen maakte ik nog scenario’s op in mijn hoofd, om te vluchten van de realiteit.’
Laag zelfbeeld
‘Ik was ontzettend onzeker, wist niet wat ik mezelf aan moest. Door verschillende situaties op de middelbare school en daarbuiten ontwikkelde ik een ontzettend laag zelfbeeld. Ik vond mezelf echt niks waard. Vanaf mijn 17de zat ik dan ook in een, voor mij te hanteren, depressie. Hierdoor trok ik meer in mezelf, sprak ik niet uit wat er in me omging en zocht ik afleiding in zowel werken als middelengebruik en destructief gedrag.’
Zin van het leven kwijt
‘Zolang ik maar niet bezig hoefde te zijn met mijn hoofd, kon ik het ‘leven’ nog wel aan. Maar toen ik 22 was en mijn werk wegviel, omdat ik volledig instortte, viel mijn afleiding ook weg. De neerbuigende gedachtes in mijn hoofd werden sterker. Ze namen alle ruimte in en zorgden ervoor dat ik de zin van het leven en het zien van een toekomst helemaal kwijt was. Ik was ervan overtuigd dat het leven beter zou zijn, als ik er niet meer zou zijn.’
Afhankelijkheid
‘Ik raakte een paar maanden na mijn uitval op werk in een zware depressie. Omdat ik mijn eigen veiligheid niet meer kon waarborgen werd ik opgenomen. En in de kliniek werden er al gauw allerlei soorten medicatie geïntroduceerd, die een soort roesje in mijn hoofd konden brengen. Het was niet dat ik me daar beter door ging voelen, maar het werd wel wat rustiger. Dat vond ik erg fijn. Er ontwikkelde zich super snel een afhankelijkheid aan al die pillen, ik had er steeds meer van nodig. Uiteindelijk dacht ik dat zonder deze medicatie mijn hoofd zou ontploffen.’
Openheid een vereiste
‘Terwijl ik zat opgenomen, heb ik hulp gezocht bij een behandelkliniek. Voor zowel verslaving als mentale problemen. Dit is mijn redding geweest. Hier heb ik geleerd hoe ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven. Ik werd geconfronteerd met de gedachtes in mijn hoofd en ik heb de regie zelf weer kunnen herpakken. Wat ik ontzettend mooi vond daar, was dat kwetsbaarheid geloond werd; eerlijkheid werd gewaardeerd en openheid was een vereiste. Ik heb mezelf leren kennen daar en ben erachter gekomen dat mijn doodswens die ik had, helemaal niet klopte. Ik had überhaupt nog nooit echt geleefd, hoe kon ik dan dood willen? Ik wist nog niet eens wat ik zou missen.’
Groeien als mens
‘Ik heb geleerd dat door open en eerlijk over mijn kwetsbaarheden te zijn, ik kan groeien als mens en kan leren leven op mijn manier. En niet zoals anderen dat van mij verwachten. Mensen leren nu de echte mij kennen; Naomi, die weliswaar verslaafd is en last heeft van mentale klachten, maar daarnaast ook een leven in herstel aan het opbouwen is. En dat leven in herstel is mooi, man. Ik ben nog steeds bezig met herstellen, maar ik leef nu abstinent van alle middelen en dat doet me ontzettend goed. Meetings helpen me hier enorm mee. Door elke dag stil te staan bij mijn kwetsbaarheden en deze om te buigen naar iets waar ik kracht uit kan halen, kan ik weer genieten.’
Naomi
Volg Naomi op Instagram @ikademherstel • Instagram-foto’s en -video’s
Wil je meer krachtige en inspirerende verhalen lezen? Ga dan naar inspiratie
